Zoals iedere avond lees ik samen met mijn dochtertje een boekje voor het slapen gaan. Ze valt in slaap en nog even kijk ik naar dat tevreden snoetje en wens ik haar in gedachte alle goeds van de wereld in een goede gezondheid. Een goede gezondheid is helaas niet iedereen gegund.

In ieder project is er een bewoner, een familie of een situatie die me altijd bij blijft. Als ik alle verhalen zou bundelen dan zou er een prachtig boek tot stand komen met verhalen die je aan het lachen maken, je verwonderen, je de stuipen op het lijf jagen of je ontroeren.

Ik zie het zo vaak: “Een renovatie brengt bewoners op de been, het brengt bewoners in contact met elkaar en kan zorgen voor een nieuwe start of nieuwe inzichten.”

Een paar weken geleden ben ik met mijn EHBO-koffer (Eerste Hulp Bij Onderhoud) bij een echtpaar op bezoek geweest om ze voor te bereiden op de werkzaamheden.

Bij de eerste voetstap die ik over de drempel zette besefte ik me dat ik in een woning was waar ik gerust een kopje thee kon drinken. De woning rook fris, er was geen vuiltje te bekennen, de kussens lagen op kleur op de bank, de hond keek me kwispelend aan en vroeg om een aai terwijl de vrouw des huizes dwars door me heen keek.

Samen met meneer ging ik aan tafel zitten en startte het gesprek. Mevrouw zat met de rug naar ons toe gekeerd in haar luie stoel. Zwijgend, te friemelen aan het knoopje van haar blouse en af en toe riep ze met harde woorden: “wat is dat allemaal Henk?!” Waarop haar man antwoordde: “doe maar rustig Annie, das vur de renovatie, het komt goed”.

Mevrouw zat met de rug naar ons toe gekeerd in haar luie stoel. Zwijgend, te friemelen aan het knoopje van haar blouse en af en toe riep ze: “wat is dat allemaal Henk?!”

Ik vroeg door op de thuissituatie en werd direct geraakt door de liefde voor elkaar. Een man van eind 50 die zijn baan op had gegeven om mantelzorger te worden voor zijn zwaar dementerende vrouw. Een relatief jonge vrouw die 24 uur per dag zorg nodig heeft, iemand die niet alleen gelaten kan worden, waarvoor alles moet worden gedaan, van het uit bed halen en aankleden, tot het eten geven aan toe. Een man die alles opgeeft, om het huishouden op te orde te houden en met alle liefde de zorg draagt voor zijn partner. Een situatie waarvan ik me afvraag hoe hij het volhoudt. Is het de liefde die ervoor zorgt dat je je eigen vrijheid voor 100% ontneemt? Hoe lang houd je deze intensieve zorg vol? De man in kwestie geeft aan pas te zoeken naar een andere oplossing wanneer hij dreigt eraan onder door te gaan. Het is zeker niet makkelijk maar je hebt er voor gekozen. In voor- en tegenspoed.

“Ik vroeg door op de thuissituatie en werd direct geraakt door de liefde voor elkaar.”

Hoewel hij tegen de werkzaamheden op ziet kiest hij, buiten de standaard werkzaamheden, voor het vernieuwen van zijn keuken. Het was moeilijk om deze keuze te maken omdat zijn vrouw dan een aantal dagen naar de dagbesteding moest. Een renovatie als deze bezorgt haar te veel onrust.

We zijn op dag 4 van de werkzaamheden en ik wil graag weten hoe de zaken verlopen. Ik pak de telefoon en word opnieuw geraakt. Meneer heeft alleen maar lof. Lof over de uitvoerder, de overige werklieden, het naleven van de planning en het resultaat. Maar het aller mooiste wat hij me vertelt is dat mevrouw haar weg aardig wist te vinden bij de dagbesteding en meneer heeft ingezien dat er meer is dan 24 uur per dag zorgen. Dat er instellingen zijn die met veel liefde en aandacht de zorg voor zijn vrouw voor een deel over kunnen nemen. Vanaf nu zal zij 2 dagdelen per week naar de dagbesteding gaan zodat meneer een klein stukje van zijn vrijheid terug krijgt. Iets waar hij naar alle waarschijnlijkheid niet voor zou hebben gekozen wanneer er geen renovatie plaats had gevonden. Het is ze beiden zo gegund.